انگار نه انگار !
نویسنده:حسین شریعتمداری
در این مسجد که از مساجد بزرگ و معروف تهران است همه ساله یکی از فقهای برجسته و صاحب نفس مراسم ویژه احیا را برپا می دارد و جمعیت انبوهی از سراسر تهران بزرگ برای کسب فیض شب های قدر به این مسجد می آیند تا شب های قدر را در هم نفسی با این فقیه متقی و انقلابی به مناجات و راز و نیاز شبانه با خدای مهربان به صبح آورند.
امسال هم مانند سال های گذشته، سخنران قبل از مراسم یکی از مسئولان محترم نظام بود. یک روحانی خوش سابقه که قبل از پیروزی انقلاب در مبارزه با رژیم ستمشاهی فعال بوده و بعد از آن نیز مسئولیت های نسبتاً مهمی در سطوح بالای نظام داشته و اکنون نیز دارد. سخنرانی ایشان در هر سه شب، با طرح مباحث سودمند و نکات درخور توجهی همراه بود و همانگونه که انتظار می رفت از اشاره عالمانه به برخی از بااهمیت ترین مسائل سیاسی این روزها نیز خالی نبود. اما، نکته ای که نه فقط برای نگارنده بلکه برای بسیاری از شرکت کنندگان در این مراسم، حیرت انگیز و تاسف آور بود این که سخنران محترم در تمامی طول سخنرانی خود طی این سه شب، درباره اصلی ترین خبر این روزها یعنی حضور حماسی رئیس جمهور کشورمان در نیویورک حتی یک کلمه نیز بر زبان نیاورد و انگار نه انگار که مواضع اسلامی و انقلابی احمدی نژاد در جلسه پرسش و پاسخ با اساتید و دانشجویان دانشگاه کلمبیا و سخنرانی ایشان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، بسیاری از محاسبات موهوم قدرت های استکباری را به نفع ایران اسلامی برهم زده است و ماجرای این حضور حماسی هنوز هم اولین خبر دنیاست.
سخنران محترم به جناحی تعلق دارد که در انتخابات ریاست جمهوری رقیب سیاسی آقای احمدی نژاد بوده است ولی سخنان عالمانه و غیرتمندانه احمدی نژاد در سازمان ملل متحد و دانشگاه کلمبیا که به اعتراف دشمنان، حداقل 500 میلیون نفر در سراسر دنیا شاهد آن بودند، درباره این یا آن جناح سیاسی نبود. ایشان با شجاعت و متانت و ارائه دلایل و اسناد غیرقابل انکار از مواضع اسلام و انقلاب و دیدگاه حکیمانه و حیات آفرین امام راحل (ره) و خلف حاضر او دفاع کرد و سؤال این است که سخنران محترم با چه توجیه منطقی و اسلامی و با کدام انگیزه قابل قبول از کنار آن عبور کرده و از اشاره ای گذرا به این حماسه بزرگ دینی و ملی نیز دریغ ورزیده است؟!... خدا بر درجات امام راحل ما (ره) بیفزاید که می فرمودند؛ اگر دشمنان شما نیز کار خوب و خداپسندانه ای انجام دادند، از آن دفاع کنید و در دل به خاطر انجام آن خشنود باشید.
ممکن است گفته شود سخنران محترم حق داشته است مطابق میل خود سخن بگوید و درباره حرکتی که به هر علت آن را نمی پسندد و یا درباره کسی که از او دل خوشی ندارد، سخنی بر زبان نیاورد! این دیدگاه- اگر وجود داشته باشد- نه فقط غیرمنطقی، بلکه به غایت انحرافی است، چرا که تریبون عمومی متعلق به همه مردم است و هیچکس حق ندارد، اینگونه تریبون های عمومی را به نفع سلایق شخصی و حزبی خود مصادره کند. اگرچه تحریف واقعیات در یک جلسه خصوصی و حزبی نیز ناپسند و مذموم است و بی توجهی به شعور مخاطبان تلقی می شود، چه رسد به سخن گفتن از یک تریبون عمومی!
باید از سخنران محترم پرسید مگر احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل و در جلسه پرسش و پاسخ دانشگاه کلمبیا غیر از دفاع منطقی و هوشمندانه از اصول و مبانی اسلام، انقلاب و نظام سخن دیگری بر زبان آورده بود؟ آیا حضرتعالی به دفاع از اسلام و انقلاب و نظام اعتقاد ندارید؟ اگر پاسخ منفی است- که منفی است- چرا با سکوت درباره این رخداد بزرگ تاریخی - آنهم از یک تریبون عمومی- ناخشنودی خود- و احتمالاً دوستان هم حزبی خویش-را به میان می کشید؟! ممکن است گفته شود سکوت درباره این رخداد بزرگ به مفهوم ناخشنودی از آن نیست که باید گفت؛ سکوت جنابعالی درحالی که ماجرای این حرکت حماسی به خبر اول تمامی رسانه های دنیا تبدیل شده است، مفهومی غیر از ناخرسندی حضرات ندارد و در اینگونه موارد، سکوت- برخلاف آنچه معمول است- نشانه رضایت نخواهد بود.
و اما، اگر به تمامی مواضع احمدی نژاد در نیویورک و یا بخشی از آن اعتراض دارید، بفرمایید که کدام بخش از مواضع ایشان برای شما و دوستانتان ناخوشایند بوده است؟ دفاع از اسلام؟ حمایت از مواضع نظام؟ خروش منطقی علیه صهیونیسم؟ تاکید بر راه مبارک امام (ره) و خلف شایسته آن بزرگوار؟... اگر هیچیک از این موارد مورد اعتراض شما نیست- که نیست- پس مسئله چیست؟!
کاش سخنران محترم از فقیه صاحب نفس و برپاکننده مراسم ویژه احیا می آموخت که چه خالصانه دولت را دعا می کرد.
منبع : سایت روزنامه کیهان ??/?/??
نوشته شده توسط محمد صادق نجفی در یکشنبه 86/7/15 و ساعت 9:0 عصر | نظرات دیگران()
