نوشته زیر را در وبلاگ واژگون(دوست عزیز محمد الیاس) دیدم،پسندیدم و در وبلاگ گذاشتم.

 دستگاه هولناک سانسور غیر دولتی و مافیای روشنفکری

هر آدمی با هوش متوسط می داند که در مباحث فکری خیلی مهم است حتی وقتی با چیزی مخالف هستیم، درک کنیم آن حرف فارغ از عقیده ما چقدر سطحی یا عمیق است. در اواخر سال 85 تصادفآ مقاله ای خواندم به نام ((چرا مدد پور را بر نمی تابند؟)) نویسنده باور داشت، مددپور به لحاظ قدرت اندیشه و احاطه بر علوم روشنفکرانه قابل انکار نبود اما در نهایت حرف هایی بر خلاف اقوال روشنفکران می زد از این رو وی را بر نمی تابیدند. این موضوع عجیبی بود چون من از سال 80 به خواندن مطالب هنری خاصه ادبیات علاقه داشتم اما هرگز با نام مددپور مواجه نشدم. شاید چون من به صورت عادی مخاطب محصولات روشنفکرانه بودم. کتاب ها، مجلات و روزنامه های روشنفکرانه را می خواندم به کافه ها و جلسات سخنرانی آنها سرک می کشیدم و خلاصه درگیر مسائل حیاط خلوت روشنفکرانه می شدم. همه اینها یعنی اینکه روشنفکری ایران تبدیل به یک دستگاه هولناک سانسور غیر دولتی شده است. یک ماشین جنگ سرد که موذیانه مباحث جدی و غیر جدی را جدا می کند و عقلانیت و غیر عقلانیت را تفکیک می نماید. ایشان گمان می کنند آنچه آنها مایل اند درست است و در مقابل سایر نظرات احمقانه هستند چرا که ایشان خواه ناخواه خود را سنجه داوری می دانند.

چند روز بعد از مرگ قیصر امین پور در جمعی بودم که بابک احمدی در آن گفت : من هرگز به اشعار امین پور توجه نداشتم چون با عقاید و شخصیت او مخالف بودم. مشکل من کچل بودن بابک احمدی یا خوب و بد بودن شعر قیصر امین پور نیست. مساله این است که این ماشین هر آنچه نپسندد پنهان می کند یعنی بر خلاف مدعای اصلی خود یا همان شنیدن و نقد ((همه چیز)) عمل می نماید. آنها در واقع حتی وقتی با یک نفر از در دوستی وارد شوند آن را بنا به میل خود سرانه خویش تغییر می دهند مثلآ با یک نگاه سرسری به آثار سروش با یک قضاوت عادلانه متوجه می شویم فقط گزاره های خاصی از کتاب های او مورد توجه روشنفکران قرار گرفته است. اساسآ مهم نیست در این سو چه باشد اثر هنری، مقاله یا اتفاق. مهم این است که باید به سادگی کنار گذاشته شود.

چند هفته پیش با دوست روشنفکری درباره لبنان بحث می کردم. او عقیده داشت اهمیت ندارد که حق با کیست بلکه مهم این است که اسرائیل و امریکا قوی تر اند و سپس وقیحانه گفت : من از تیول جورج بوش هستم. آن شب که اسرای لبنان در میان هلهله خفت اسرائیل آزاد شدند از او خواستم تا به طرف قوی تر یعنی حزب الله لبنان بپیوندد اما سکوت کرد.

کم کم احساس می کنم با شریعتی و آل احمد موافقم وقتی که می گفتند : روشنفکران دلسرده کننده و کسالت آورند.

                                                                               علیرضا سمیعی